Β! ΜΕΡΟΣ
Το περιστατικό με τα ψάρια με αυτόν ή με διαφορετικούς τρόπους
έχει γίνει πολλές φορές στην διαχρονική ιστορία της Μοναστικής πολιτείας που είναι
το Άγιον Όρος. Και το νόημα του είναι πάντα το ίδιο. Στην χριστιανική ζωή,
μπορείς να παραδειγματιστείς και να ταπεινωθείς με διάφορους τρόπους για να
ανακαλύψεις τον εαυτό σου, να ξεριζώσεις ότι σε βαραίνει και να βαδίσεις τη ζωή
σου πάνω στον δρόμο της αγάπης και της θυσίας που οδηγεί κατευθείαν στην αγιότητα.
Ένας δρόμος που είναι για όλους φτάνει να αναγνωρίσεις στον άλλον το «θεό» σου,
φτάνει να καταλάβεις πως ο άλλος είναι η σωτηρία σου.
Ο π. Χρυσόστομος όπως έχω προαναφέρει διακονούσε τότε τον
Άγιο Γέροντα
Παΐσιο που μόναζε λίγο μακρύτερα από το Μοναστήρι του Κουτλουμουσίου. Ο
π. Χρυσόστομος σε τακτά χρονικά διαστήματα πήγαινε στον Γέροντα Παΐσιο φαγητό
και επικοινωνούσε μαζί του για τις ανάγκες
που μπορεί να είχε ο Γέροντας και δεν
μπορούσε να καλύψει. Ο Γέροντας Παΐσιος συζητούσε με τον π. Χρυσόστομο κατ ιδίαν ή του άφηνε σημείωμα
στην πόρτα του κελιού. Ένα μεσημέρι ο π. Χρυσόστομος μας πήρε μαζί
του σε αυτό του το διακόνημα με την ελπίδα ότι θα μπορούσαμε να συναντήσουμε
και να συνομιλήσουμε με τον Άγιο Γέροντα. Μας εξήγησε ότι χτυπάει τρείς φορές
την πόρτα του Γέροντα και αν στο τρίτο χτύπημα δεν ανοίξει αφήνει το φαγητό
στην πόρτα και φεύγει. Αυτό σημαίνει πως ο Γέροντας είναι απασχολημένος. Πήγαμε
τρείς φορές. Σε καμία από αυτές δεν άνοιξε η πόρτα, δεν είδαμε από κοντά και
δεν συνομιλήσαμε με τον Άγιο Γέροντα. Την τρίτη όμως φορά και ενώ έχουμε αφήσει
το φαί και έχουμε απομακρυνθεί αρκετά μέσα στην μεσημεριανή ησυχία της
φύσης ακούσαμε την πόρτα του Γέροντα τρίζοντας να ανοίγει. Ασυναίσθητα σχεδόν
ταυτόχρονα και υπνωτισμένα γυρίσαμε πίσω για να κοιτάξουμε. Είδαμε την μοναχική
μορφή του Γέροντα να σκύβει για να πιάσει το πιάτο με το φαγητό και στην συνέχεια
να σηκώνει το χέρι του ψηλά. Μας χαιρέτησε; Μας σταύρωσε; Μήπως χαιρέτησε και
σταύρωσε όλο τον κόσμο. Αυτή η εικόνα ήταν καλύτερη από συνάντηση, από λόγια
και απορίες.
Η επόμενη μας στάση ήταν στην Μονή Ιβήρων με σκοπό να προσκυνήσουμε την Παναγία την Πορταΐτισσα. Η μονή Ιβήρων είναι χτισμένη σε μια κοιλάδα κοντά στη θάλασσα και απέχει δέκα λεπτά με το πουλμανάκι από τις Καρυές. Η μονή ιδρύθηκε στα τέλη του 10ου αι και γνώρισε μεγάλη ακμή τον 16ο αι. οπότε και συμπληρώθηκε με μνημειακά κτίρια και λαμπρές τοιχογραφίες . Πρόκειται για ένα μεγάλο κτιριακό συγκρότημα, παραδοσιακής αθωνίτικης αρχιτεκτονικής με ευρύχωρη αυλή. Όπως σε όλες τις μεγάλες μονές του Αγίου Όρους στο κέντρο της αυλής δεσπόζουν το καθολικό και απέναντί του η Τράπεζα. Το καθολικό, που είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου, χτίστηκε το 1513 σύμφωνα με το αθωνικό αρχιτεκτονικό τυπικό. Τοιχογραφήθηκε σε διάφορες φάσεις από τον 16ο μέχρι τον 19ο αι. Το τέμπλο της είναι έργο του 18ου αι. Η τράπεζα στεγάζεται σε ξεχωριστό κτίριο στην αυλή ακριβώς απέναντι από την είσοδο του καθολικού. Πάνω από την είσοδο της τράπεζας είναι κτισμένο το κωδωνοστάσιο της μονής. Εντός της μονής υπάρχουν 16 παρεκκλήσια. Δυο από αυτά, των Αγίων Αρχαγγέλων και του Αγίου Νικολάου βρίσκονται στον εσωνάρθηκα του καθολικού.
Όμως το καύχημα της μονής αυτής είναι η Παναγία η Πορταΐτισσα , μια θαυματουργή εικόνα, η οποία σύμφωνα με την παράδοση ήλθε μόνη της από τη θάλασσα. Φυλάσσεται σε ξεχωριστό παρεκκλήσι κοντά στην είσοδο της μονής γι αυτό και πήρε την ονομασία Πορταΐτισσα. Το μοναστήρι αυτό το αγάπησα από την πρώτη στιγμή και ας μην έμεινα εκεί στην πρώτη μου επίσκεψη στο Άγιον Όρος. Τα κατοπινά χρόνια όταν επισκέπτομαι το Άγιον Όρος πάντα η βάση των περιηγήσεων μου θα είναι η Μονή Ιβήρων. Οι λόγοι που η Μονή Ιβήρων μου είναι τόσο αγαπητή είναι γιατί την «βρέχει» η θάλασσα όπως ο Πειραιάς ή γιατί υπάρχει η αγαπημένη εικόνα της Παναγία Πορταΐτισσας. Ο Θεός το έφερε έτσι, πολλά χρόνια μετά, ο αγαπημένος φίλος Κώστας Παγώνης που μαζί κάναμε την πρώτη μα επίσκεψη στο Άγιον Όρος τώρα να βρίσκεται σε ένα κελί κοντά στην Μονή Ιβήρων, ως Μοναχός Νήφωνας.
Η επόμενη μας στάση ήταν στην Μονή Ξηροποτάμου όπου και διανυκτερεύσαμε για ένα βράδυ, το τελευταίο μας σε αυτήν την πρώτη επίσκεψη μας επίσκεψη στο Άγιον Όρος. Η Μονή Ξηροποτάμου είναι αφιερωμένη στους Σαράντα Μάρτυρες, κτισμένη σε υψόμετρο περίπου 200 μ. σε μικρή απόσταση από τον κεντρικό δρόμο που ενώνει τη Δάφνη με τις Καρυές. Ιδρύθηκε στα τέλη του 10ου αι. πιθανόν από τον μοναχό Παύλο Ξηροποταμίτη και άκμασε στους υστεροβυζαντινούς χρόνους χάρη στην υποστήριξη των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και των Σέρβων βασιλέων. Μετά την κατάκτηση από τους Οθωμανούς έπεσε σε αφάνεια λόγω των πειρατικών επιδρομών και δυο πυρκαγιών στα 1507 και στα 1609, οι οποίες προξένησαν σοβαρές καταστροφές στη μονή. Το καθολικό της μονής κτίστηκε στο διάστημα 1761-1763 και ακολουθεί το τυπικό των αθωνικών καθολικών. Το τέμπλο του καθολικού είναι ξυλόγλυπτο επιχρυσωμένο και αποτελεί έργο εξαιρετικής τέχνης. Απέναντι από την είσοδο του καθολικού βρίσκεται η Τράπεζα, η οποία χτίστηκε με την οικονομική βοήθεια Βλάχων ηγεμόνων. Μεταξύ του καθολικού και της Τράπεζας βρίσκεται η φιάλη για τον αγιασμό των υδάτων φτιαγμένη από κόκκινο μάρμαρο. Στη Μονή σώζονται πολύτιμα αντικείμενα, όπως ένα μεγάλο κομμάτι Τίμιου Ξύλου και λείψανα αγίων. Στη Μονή Ξηροποτάμου μας περίμενε ο π. Καλλίνικος Μαυρολέων, ο οποίος ήταν γραμμένος στο μοναχολόγιο της Μονής και η μοναχική του κουρά, η είσοδος του στον Μοναχισμό, είχε γίνει στο καθολικό της Μονής.
Στην Μονή Ξηροποτάμου είχαμε την ευλογία να γνωρίσουμε τον τότε Αρχοντάρι του Μοναστηρίου τον π. Χρυσόστομο που στην κοσμική του ζωή ήταν επαγγελματίας τραγουδιστής, τραγουδώντας δίπλα στον Στέλιο Καζαντζίδη. Ο π. Χρυσόστομος εγκατέλειψε ξαφνικά την διασκέδαση της νύχτας και αφοσιώθηκε στην αγρυπνία για τον Θεό και στην προσευχή για τον κόσμο. Την εποχή που το συναντήσαμε εμείς είχε τριάντα χρόνια που είχε έρθει στο Όρος και δεν είχε βγει από εκεί ούτε μια φορά από τότε που πρωτοήρθε. Μας είχε εκμυστηρευτεί στις αλησμόνητες συζητήσεις που προλάβαμε να κάνουμε μαζί του, ότι κάθε βράδυ κλείνει τις προσευχές του με την επίκληση στην Παναγία να τον αξιώσει να μην χρειαστεί να βγει ποτέ ούτε για λίγο από το Άγιον Όρος από το Μοναστήρι του. Ήταν ένας καλόκαρδός Γέροντας που παρόλο το προχωρημένο της ηλικίας του είχε την συμπεριφορά και την φωτεινότητα του προσώπου ενός παιδιού, από αυτά τα παιδιά που ο Θεός θέλει να έχει κοντά του και τέτοια προτρέπει και εμείς να γίνουμε.
Η επιστροφή ήταν δύσκολη, μελαγχολική. Μα τα νοήματα ζωής ήταν σημαντικά και τροφοδοτούσαν την καρδιά και την σκέψη με έναν τρόπο μιας άλλης ζωής. Μιας άλλης καθημερινότητας από την δική μας εδώ στον κόσμο. Έκτοτε η επισκέψεις και οι εμπειρίες με το Άγιον Όρος συνεχίστηκαν και πάντα η λαχτάρα του ταξιδιού είναι ίδια σαν την πρώτη φορά. Και το νόημα είναι ίδιο. Μαυροφορεμένες φιγούρες κάθε βράδυ μπροστά από τα εικονίσματα, μακριά από τους ανθρώπους του κόσμου, ρίχνουν προσευχές και δάκρια στα πόδια της Παναγίας για τους ανθρώπους του κόσμου…
Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου