Νομίζω ότι ήταν το 1988. Ο εμφύλιος πόλεμος στον Λίβανο μαινόταν, όταν μου ζήτησαν να γνωρίσω την καλύτερη φοιτήτρια Χημείας στο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο της Βηρυττού. 'Ηταν μια πανέμορφη μαλαχρινή κοπέλα, που μου εξήγησε με απλά λόγια ότι η πολιτιστική διαφορά μεταξύ μας είναι ότι εγώ δίνω σημασία στον θάνατο ενώ εκείνη δεν έδινε. Είχα πάθει σοκ απ' όσα άκουγα και στο τέλος ξεχάστηκα και της έδωσα το χέρι μου για να τη ευχηθώ καλή τύχη. Δεν μου ανταπέδωσε τον χαιρετισμό, είχα ξεχάσει φυσικά ότι δεν μπορούσα να την ακουμπήσω, έστω και με χειραψία (επ' ευκαιρία η Χεζμπολάχ καταδίκασε τα γεγονότα του Παρισιού).
Οι αξίες μου δεν ήταν οι αξίες της, αλλά ήταν η πρώτη φορά που άκουγα κάτι παρόμοιιο -μου συνέβη πολλές φορές έκτοτε, πάντα στη Μέση Ανατολή- αλλά αυτή την πρώτη φορά δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Οι αξίες μας δεν είναι οικουμενικές αξίες. Και η δημοκρατία δεν είναι οικουμενική αξία και η ελευθερία του λόγου δεν είναι οικουμενική αξία, και ας γράφουν διαφορετικά πράγματα οι συμβάσεις που έχει υπογράψει η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών του κόσμου. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα τους αφήσουμε να την πατήσουν, ειδικά στο σπίτι μας, την Ευρώπη. Αλλά αρκεί αυτό για να συνυπάρξουν ένας κόσμος του 21ου αιώνα και ένας του 14ου;
Τα σκεφτόμουνα όλα αυτά διαβάζοντας κάπου στον ευρωπαικό βορά την αντιπαράθεση του Ανδρέα Πετρουλάκη με τον Τάκη Μίχα για το αν θα έπρεπε οι Έλληνες εκδότες να αναπαράξουν το σκίτσο του του Charlie Hebdo. Ο Κουρτ Βέστεργκαρντ, ο Δανός σκιτσογράφος που έκανε το αρχικό σκίτσο που αναπαρήγαγε το γαλλικό περιοδικό το 2006, εξήγησε το Σαββατοκύριακο στη Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung ότι αποφάσισε να κάνει τη συγκεκριμένη γελοιγραφία επειδή στη χώρα του ένας εκδότης δεν εβρισκε γελοιογράφο -όλοι φοβούνταν- να σκιτσάρουν σε ένα παιδικό βιβλίο τον Μωάμεθ.
Στη Γαλλία, σύμφωνα με τον Αργεντινό κοινωνιολόγο Ντένις Μέρκλεν, κάηκαν από το 1996 από άγνωστους (;) εμπρηστές 71 δημόσιες βιβλιοθήκες, ενώ το 2014 διπλασιάσθηκαν οι Εβραίοι που εγκατέλειψαν τη Γαλλία για το Ισραήλ, σε σχέση με το 2013. Κάθε εβραϊκή οικογένεια συζητάει σήμερα στη Γαλλία για την μετανάστευση κάπου αλλού εξαιτίας της βίας από μια καλά οργανωμένη μειοψηφία που το κράτος δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά. ΄Εχει καμία σχέση αυτό με την κατάσταση στην Ελλάδα;
Στη Γαλλία, έγραψε η Σιλβί Καουφμάν το Σαββατοκύριακο στους Τάιμς της Νέας Υόρκης, το προσωπικό της διοίκησης της Όπερας των Παρισίων αναγκάζει τις κυρίες που πάνε με σκεπασμένο κεφάλι σε μια παρασταση της «Τραβιάτας» ή του «Ριγολέτο» να εγκαταλείψουν την παράσταση, επιβάλλοντάς τους τη ρεπουμπλικάνικη κουλτούρα ακόμα και στον κώδικα της ενδυμασίας. Αυτό έχει κάποια σχέση με όσα γίνονται στη χώρα μας, σε δύο νομούς της οποίας ισχύει ακόμα η «σαρία» ως οικογενειακό δίκαιο στο όνομα της διατήρησης του στατους κβο με την Τουρκία;
Στην ίδια εκδοση, στην οποία η Καουφμάν εξηγούσε τι κάνει το προσωπικό της Όπερας των Παρισίων, ένας βεταράνος αριστερός Αμερικάνος σκιτσογράφος που όλοι αγαπήσαμε, ο Τζόε Σάκκο, εξηγούσε ότι αποφεύγει να κάνει πλάκα με τη θρησκεία, προτιμά τους ισχυρούς που είναι «κοσμικοί». Και στον «Γκάρντιαν» ο Σάκκο αποφάσισε να το ζωγραφίσει με το μολύβι του.
http://www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου