Μακάριος …Εύλαλη σιωπή

 στον Πατέρα Μακάριο Ξενάκη

Το να σιωπά κανείς δεν σημαίνει οπωσδήποτε ότι είναι αδιάφορος, αδρανής, νωχελικός και απόμακρος. Οι σιωπηλοί άνθρωποι μιλούν με τη σοβαρή σιωπή τους. Οι σιωπηλοί άνθρωποι δεν είναι συνηθισμένοι, αρεστοί και προτιμητέοι. Δεν είναι εκείνοι που πάντα η σκέψη σου πάει πρώτα.. Οι γνήσια  σιωπηλοί άνθρωποι «ζουν το άρωμα μιας άλλης ζωής, που δεν μπορούν να εννοήσουν οι άλλοι που αγάπησαν τις έκδηλες μορφές συμπεριφοράς. Η σιωπή γεμίζει την ψυχή τους χαρά και τους ανοίγει ορίζοντες μιας έντονης πνευματικής δράσης, την οποία δύσκολα μπορεί να κατανοήσει και να αξιολογήσει το ανθρώπινο περιβάλλον τους». Και καταθέτουν πάντα την άποψη τους εκεί που πρέπει, που χρειάζεται που πιάνει τόπο στην Προσευχή.

Ο Γιώργος ήταν ένας αθόρυβος αλλά  ουσιαστικός άνθρωπος και το μυαλό σου όταν γυρίζει στα παλιά μπορεί πρώτα να μη πάει πρώτα σε εκείνον. Έβαλε και αυτός το δικο του προσωπικό λιθάρι για την οικοδόμηση της προσωπικότητας μας από εκείνα που ξεχνάς αλλά είναι σημαντικά για όλο το οικοδόμημα.

Ήταν πάντα παρόν σε όλες τις δράσεις και η συμμετοχή του ήταν καταλυτική χωρίς να κάνει θόρυβο η φασαρία. Δεν ήταν ο άνθρωπος που θα σε συνεπάρει με το λόγο του την αυθόρμητη συμπεριφορά του και το ιδιαίτερο ταπεραμέντο του. Αλλά ήταν πάντα εκεί ένα αυτί να σε ακούσει και μια αγκαλιά να σε ζεστάνει και αυτό ήταν τόσο σημαντικό. Ήταν πάντα μια ήρεμη δύναμη που στερέωνε και έδινε την δική της υπόσταση σε κάθε μας ενέργεια.

Δεν ήταν πάντα έτσι ο Γιώργος. Ήταν ένα ανήσυχο παιδί της εποχής με όλες τις αναζητήσεις ενεργές που έψαχναν μια ταυτότητα. Αυτή η ανησυχία του, η διάθεση και η αναζήτηση του για το αληθινό του καθόρισε τη ζωή. Σημαντική στιγμή στη ζωή του, η γνωριμία του με τον Νίκο ( Π. Καλλίνικο Μαυρολέων) και η βαθειά του φιλία με τον Μανόλη ( Π. Συμεών Βενετσιάνο ) που τον έφεραν στην ενορία του Αγίου Βασιλείου. Και κάπου εκεί συνέβη αυτή η ριζική μεταστροφή, αυτή η εσωτερική έκρηξη που οδήγα τη πορεία σου στην « άλλη ζωή » μακριά από τις σειρήνες του κόσμου ετούτου. Καταλυτική στιγμή το πετραχήλι του Πατέρα Ευσέβιου ( Μητροπολίτης Σάμου) και η γνωριμία του με τον Γέροντα Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο.

Και κάπου εκεί μπαίνει στη ζωή μας το μοναστήρι της Παναγίας Χρυσοπηγής, η αφιέρωση του στο Θεό και η μοναχική του κουρά, αφετηρία για μια καινούργια ζωή με το όνομα Μακάριος. Στη συνέχεια το Άγιον Όρος που μέχρι σήμερα εγκαταβιώνει με συνοδεία εκλεκτόν φίλων-αδερφών μοναχών στη σκήτη του Αγίου Νικολάου του τυπογράφου στην περιοχή του Μοναστηριού της Ιβήρων. Τώρα ιερέας μιλάει στον Θεό την ώρα της θείας λειτουργίας για την σωτηρία του κόσμου όλου, των αγαπημένων του προσώπων και όλων των πονεμένων ανθρώπων.

Είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για τον Μακάριο. Το καθαρό του βλέμμα γεμάτο στοργή και αγάπη τα μαρτυράει όλα. Είναι δύσκολο να ξεχάσει κανείς τον Μακάριο και τη σημαντική του προσφορά στη ζωή μας. Και είναι δύσκολο και εκείνος να μας ξεχάσει στις προσευχές του.

Κώστας Ζούρδος